خمار مستی / سعدی رحمه الله

خمار مستی

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی

که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی[1]

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد           دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

چه حکایت از فراقت که نداشتم و لیکن            تو چو  روی  باز  کردی  در  ماجرا  ببستی

نظری به دوستان کن که هزار بار از آن به          که   تحیتی   نویسی   و   هدیتی   فرستی

دل  دردمند  ما  را  که  اسیر  توست  یارا           به  وصال  مرهمی  نه  چو  به  انتظار خستی

نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا[2]  تو که قلب  دوستان  را  به  مفارقت  شکستی

برو  ای  فقیه  دانا  به  خدای  بخش  ما  را       تو و زهد و پارسایی من  و  عاشقی  و  مستی

دل  هوشمند   باید  که  به  دلبری   سپاری      که چو قبله ایت باشد به از آن که خود پرستی

چو زمام بخت و دولت نه به دست جهد باشد       چه  کنند  اگر  زبونی  نکنند  و  زیردستی

گله   از  فراق  یاران   و   جفای   روزگاران

نه طریق توست سعدی کم خویش گیر و رستی[3]

(سعدی » دیوان اشعار » غزلیات، غزل ۵۲۳)